zoals het hoort

Zondag naar kasteel Roosendaal geweest. Met partner. Als onderdeel van de kunstmanifestatie  ‘een zacht geruis’. Het was verplicht aan een rondleiding deel te nemen. En dan ontstaat bij mij een beeld van keurige middenklassers die volgzaam feiten, data en hier en daar een anekdote tot zich nemen. Ik was geboeid en dat verraste me; wordt ik dan toch ook ouder? In het kasteel was werk te zien van Aline Eras, de groep had er geen belangstelling voor maar ik kwam er speciaal voor. Dat ligt ook wel aan het werk van haar. Het valt nauwelijks op in paleizen of kastelen met rariteitenkabinetten, pronkkasten en stijlkamers. Het past perfect in een wunderkammer. Ze maakt tekeningen van schelpen en betekent de doodgewone kiezelstenen uit het grindpad van het kasteel met melancholische portretten. Het is nooit en nergens een anachronisme en dat is een bijzondere kwaliteit. Daarna zijn we friet gaan eten in Snackbar de Saks met eigenlijk veel te veel mayonaise.