ooh, neem het aan

Arnhem is wereldberoemd met de tentoonstellingen in het park Sonsbeek. Wereldberoemd in de kunstwereld. De geplande tentoonstelling dit jaar is afgelast. En toch, kunst in de openbare ruimte, kunst in het park kan er zo maar zijn. Stilzwijgend, zonder een evenement te zijn, dat is zelfs verboden. Natuurlijk is het uitvoeren van werk nu zeer problematisch maar niet onmogelijk. De organisatie zou een kunstwerk kunnen plaatsen als een gebaar, als een geschenk, zonder ophef. Zonder ophef maakte vGtO in 2014 een eigen Sonsbeektentoonstelling. Routes naar het park markeerden wij door (illegaal) grof vuil van de straat te halen en te decoreren met draadfiguren met spijkers, en plaatsten de objecten weer terug.
Een paar weken geleden stond er opeens een soortgelijk object in de middenberm van mijn straat. Als een soort vervolg op onze actie, als een soort spiegelverkeerde herhaling.
Mijn schaakvriend zingt vaak een regel van een psalm, uit psalm 119; Ooh, neem het aan… En dat doe ik dan met het paneel, ik zie het als een geschenk. Je hoeft er niet per se vrolijk van te worden maar ik heb geleerd dat je een geschenk moet aannemen.