het jaar van glas
Dit zijn wij van glas. Ieder jaar – nu voor de 6e keer- maak ik een beeld(je) ‘dit zijn wij’’. Een beeld van Willemien en mij met wat in dat jaar een soort thema voor ons was. In 2024 was dat glas, Philip Glass. In het voorjaar gingen we naar het tweede vioolconcert ‘The American Four Seasons’ van Glass door het Amsterdam Sinfonietta. En dat hakte er in. Daarna nam ik abonnement op een streamingsdienst en kocht ‘oortjes’. De muziek zet zich letterlijk vast in mijn kop, in onze hoofden. Ik hoor haar ook als ze niet speelt.
Op 19 december schrijft chef van de cultuurredactie Mischa Spel over haar memorabele momenten van kunst en cultuur in de NRC met als titel: De vraag van kunstjaar 2024: mag je nog schuilen in schoonheid? Naar aanleiding van een bijna -vanwege pro-Palestijnse demonstraties – afgelast concert van het Jerusalem Quartet schrijft ze; „Muziek is een van de weinige plekken waar je aan de wereld kan ontsnappen”, zegt een van de bezoekers. Nooit eerder voerde ik zo vaak gesprekken over precies die kwestie. Mág je ontsnappen in schoonheid? Schoonheid voedt ontvankelijkheid en empathie, denk ik – daar wordt de wereld niet slechter van. Een vriend spreekt me scherp tegen. De tijd van onbezorgdheid is voorbij, toon burgermoed, kies partij. Escapisme, besluit hij, is anno 2024 niet te verdedigen.
Vraag; is luisteren naar muziek escapisme? Is muziek = schoonheid = escapisme?
Gaat het woke-isme, het politiek correcte, de activistische kunst nu zo ver dat zelfs het luisteren naar muziek ‘fout’ is? Erger nog; ‘fout’ als de muziek door Israëlische musici wordt uitgevoerd?
De vraag van het kunstjaar 2024 is dan mag ik – slappeling die ik ben – luisteren naar ‘The American Four Seasons’ van Philip Glass? Ja, daar luister ik keihard naar; 2024 is het jaar van Glass.