(…)De recent opgegraven beek is een mooi voorbeeld hoe de natuur in een wild verlangen naar ruisend water en gezonde insecten, de gecultiveerde wereld weer wordt binnengehaald. Hiermee is de Jansbeek het perfecte achtergronddecor voor deze editie van de Biënnale Gelderland.(…)
Dit schrijft curator Inge Pollet in de brochure bij de tentoonstelling die nu bijna afloopt.
Hhumm: een wild verlangen naar ruisend water. Misschien ook historiserende identiteitspolitiek dan wel citymarketing? Vorige week zaterdag was er een actie van kunstenaar Rob Sweere onder aan de Rijnkade, vlak voordat de beek in de Rijn stroomt. Hij had een soort brancard gebouwd waarmee je via een rail onder de waterval van de beek werd geschoven. Het bed was afgedekt met plastic dat met enige afstand van je hoofd werd gehouden. Nat werd je nauwelijks maar de krachtige stroming voelde je goed op je buik, het maakte een flink geluid en je rook het water. Die ervaring was voor mij de sterkste van de kunstwerken ‘waarin de actuele betekenis van de relatie tussen mens en natuur wordt bevraagd.’
Even was er het besef dat de beek altijd stroomt.