Misschien wat overenthousiast schreven wij in februari van dit jaar een plan voor deelname aan de buitententoonstelling ‘Sentiers des Arts’ in Royan – een gemeente aan de monding van de Gironde-. Het thema was ‘water en wind’
In de wolken, in een wolk komen water en wind samen. De wolk is water, waterdamp waaruit regen valt, die wordt voortgedreven door de wind.
Vanaf de aarde is een wolk een zalig zacht ding. Daar zou je in willen zijn, met je hoofd; dromerig . Wij maken een wolk waar je in kunt klimmen via een trap met een stoel, een badmeesterstoel. De wolk laat licht door maar ontneemt het zicht op het landschap en nodigt uit tot meditatie, om te zijn tussen hemel en aarde, tussen water en wind.

Tot laat aan de avond voor het vertrek werkten we aan het object. ’s Maandags vertrokken naar Royan met de in vier delen gezaagde wolk. In een aanhangwagen. Twee dagen heen, twee dagen opbouwen. En de wolk stond zoals we het gedroomd hadden. De volgende dag de opening, zaterdag terug en zondagavond weer thuis.
Maandagavond bericht dat de wolk ‘gesmolten’ was, zo noemde de Franse contactpersoon het. Waarschijnlijk heeft door de regenval en de inwerking van het vocht, het materiaal – een glasvezelversterkt composiet – aan sterkte verloren.
De wolk is gesmolten als een object op de schilderijen van de surrealist Dali. Verworden tot een soft sculpture van Claes Oldenburg. Ook mooi maar Frankrijk was not amused. En wij evenmin. Nu mailen we heen en weer met organisatie, maar ook met een fotograaf van de beelden, die nog een keer extra met zijn tante de wolk bezocht. Hij stuurde ons dit troostende bericht.

Hallo Terry en René,
Wat een triest nieuws!
Maar dit hoort ook bij een project als Sentiers des Arts: het zijn vluchtige (tijdelijke) werken, onderhevig aan weersomstandigheden, die ze niet altijd doorstaan.
In het verleden zijn er al vaker dingen misgegaan, zoals een storm die vlak voor de inhuldiging verschillende werken in de buurt van Mortagne heeft afgebroken. Sommige konden gerepareerd worden, voor andere moesten nieuwe komen. […]
De kunstwerken zijn, net als jullie wolk, niet onsterfelijk.
De foto’s stellen ons in staat de ervaring van het beeld, als een vonk vanuit het geheugen, op te roepen. Ik stuur jullie hierbij dan ook met – met genoegen – de foto’s van mijn tante.
Er zullen niet veel mensen zijn die in de wolk hebben gezeten.
Dat maakt het nu al tot een zeer ZELDZAAM, en voor mij zelfs tot een onvergetelijk werk.
[…]
PS: het geschreven Frans van jullie is ongelooflijk goed.