Een vriend van een vriend, kunstenaar Allard Budding is dood. Ik kende hem vaag. Een intrigerend persoon met dito werk. Hard edge abstracte schilderijen met icoon-achtige elementen, wetenschappelijk aandoende schema’s, met even zo makkelijk afbeeldingen van mensen, dieren en dingen. Droog geschilderd in een soort van vrolijke kleuren.
Er bestaat een filmpje op het www waarin een tandarts die zijn werk aan het plafond van zijn praktijk heeft hangen zegt; “Maar ze vragen zich altijd af wat het betekent en dan moet ik het antwoord ook schuldig blijven.” Uit een stukje in het NRC van Janneke Wesseling klinkt ook zoiets. En ook ik weet het niet. Het intrigeert me dat ik het niet kan ontdekken. Of om te ontdekken dat het niet meer betekent dan wat het is, dan wat je ziet. Dat werkt bevrijdend. Vaak. Maar eerlijk gezegd, soms gaapt het terug als de verschrikkelijke leegte.
Op zoek naar afbeeldingen van zijn werk kom ik op de site van de Kunstuitleen Rotterdam, daar staat bij zijn werk een ‘clickable’ tekst : Ik heb een vraag over “Zonder titel”(Allard Budding).
Allard gaf geen antwoord, sprak nooit over zijn werk. Dat is ontzettend stoer, want het helpt je niet echt wanneer je als kunstenaar geen toelichting geeft, als je geen theorie hebt, althans deze niet kenbaar maakt. Hij zweeg en hield dat vol. Nu hij er niet meer is zal dat altijd zo blijven. Heel triest dat hij er niet meer is en toch dat het zwijgen blijft is dan weer mooi.